Μόλις κατάφερα και είδα το ντοκιμαντέρ του Σ. Θεοδωράκη γύρω από την δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να αποτυπώσω με λόγια το πώς με έκανε να αισθανθώ ο λόγος και η σκέψη αυτής της γυναίκας. Δεν προσπαθώ να φαντασιώσω ήρωες. Ήρωες όμορφους να τους παρατηρείς αλλά απόμακρους να τους μιμηθείς και να τους ακολουθήσεις. Έβλεπα και άκουγα μια γυναίκα μπροστά μου, που όπως το έθεσε και ένας από τους γιατρούς της, είναι ίσως από τους δυνατότερους ανθρώπους που έχω παρακολουθήσει. Και αυτό που με εντυπωσίαζε όσο παρακολουθούσα τον λόγο της ήταν το γεγονός ότι είχε απόλυτη πίστη και διαύγεια των ιδεών που μετέφερε. Όταν την άκουσα να αναφέρει ότι η δράστης που αποπειράθηκε να την δολοφονήσει μάλλον υποφέρει χειρότερα από αυτή, δεν είδα μια προσπάθεια απόκρυψης του τι πραγματικά ένιωθε, ώστε να προβάλει μια μεγαλοπρέπεια που περιμέναμε να δούμε από μία ηρωίδα. Είδα την πραγματική της αντίληψη για τους ανθρώπους και την ζωή. Και πολλές φορές η άποψη της ήταν τόσο μεστά σοφή που με τρόμαζε το γεγονός ότι άνθρωποι σαν την Κωνσταντίνα, όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται η αξία συνεισφοράς τους στην κοινωνία, αλλά θεωρούνται και εύκολα αναλώσιμοι όταν ταράζουν τα λιμνάζοντα υγρά.
Ομολογώ πως ήταν δύσκολο να μην σκέφτομαι τις βουδιστικές αρχές περί επιθυμίας και πλάνης και να ακούω την Κωνσταντίνα να λέει πως δεν της αρέσει το τσιφτετέλι γιατί υποβιβάζει την γυναίκα απλά σε μια επιθυμία και πως η επιθυμία σου θολώνει την ουσία της ζωής. Και θα διαφωνήσω με το άρθρο της κ. Βαγιάνη που παραθέτω παρακάτω, ότι οι απόψεις της είναι ακραίες. Έχει τεράστια διαφορά το να έχεις ακραίες απόψεις με το να έχεις απόλυτα κρυσταλλωμένες και σαφείς απόψεις. Όταν παρομοιάζει τις θρησκείες με παρακαταθήκες σοφίας και ότι το βασικό στην ζωή είναι οι προσωπική σοφία που αποκομίζει κανείς, δεν μπορώ παρά να σωπάσω. Όταν αναφέρει ότι μια καλή συνήθεια μπορεί να πάρει ολόκληρη ζωή να αποκτήσεις, αλλά μια κακή παίρνει μόνο μια στιγμή, απορώ χωρίς υπερβολή πως είναι δυνατό να χωρά τόση σοφία σε τόσο λίγο χρόνο, σε ένα μέσο προβολής που είχα χάσει κάθε ελπίδα να μεταδίδει γνώση και σοφία.
Πόνεσα όμως όταν την άκουσα να λέει ότι τα δύο πράγματα που της λείπουν πολύ είναι η οικογένειά της και η ανάγνωση των βιβλίων της. Και το τελευταίο ίσως είναι κάτι που δεν θα μπορέσει εύκολα να ξανακάνει, λόγω της βλάβης που προκάλεσε το οξύ στα μάτια της. Και είναι κάτι που δεν θέλω να το αφήσω έτσι. Είναι κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε. Και σίγουρα η Κωνσταντίνα δεν είναι η μοναδική αποκλεισμένη από το να μπορεί να αντλεί χαρά μέσα από τα βιβλία.
Αυτό που σκέφτομαι είναι η υλοποίηση κάποιου τρόπου ανάγνωσης βιβλίων σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Το ξέρω ότι υπάρχει και η επιλογή των ηχητικών βιβλίων, αλλά αφενός δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός βιβλίων σε ελληνική ανάγνωση και αφετέρου χάνει ίσως κάτι από το άμεσα ανθρώπινο που θα μετέφερε η απευθείας ζωντανή ανάγνωση ενός βιβλίου. Αυτό που σκεφτόμουν θα είχε να κάνει με την απευθείας ανάγνωση σε μικρό αριθμό ανθρώπων μέσω τηλεφωνικής πλατφόρμας και σε συμφωνημένη ώρα και διάρκεια, μέρος ενός βιβλίου. Δεν γνωρίζω ποιος πρέπει να είναι ο ακριβής αριθμός έτσι ώστε να μην προκαλεί την μήνη των εταιριών με τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά πιστεύω ότι είναι ένας εφικτός τρόπος μέσω του οποίου δωρίζοντας λίγο προσωπικό χρόνο ο καθένας και καθεμία μας θα μπορούσαμε να προσφέρουμε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς.
Μου έρχεται πάλι στο μυαλό το κτίριο που περιέγραψε η Κωνσταντίνα ως παρομοίωση της κοινωνίας. Μην παίρνεται απαραίτητα τους αρνητικούς συνειρμούς που μπορεί να σας έρχονται στο μυαλό περί όλων των τούβλων στην σειρά. Αντιθέτως σκεφτείτε πώς το όλο οικοδόμημα εξαρτάται από το καθέναν/μια από εμάς να κρατά όλο το οικοδόμημα στέρεο με δυνατούς και αληθινούς δεσμούς με όσους βρίσκονται κοντά μας. Και με το κοντά δεν εννοώ αποκλειστικά την ευρύτερη οικογένεια του καθενός, αλλά τους ανθρώπους που εργαζόμαστε μαζί, διασκεδάζουμε μαζί, παλεύουμε για κοινές ιδέες μαζί. Αυτές οι σχέσεις πλέκουν τον αλληλο-πλεκόμενο ιστό που η Κωνσταντίνα παρομοιάζει ως κτίριο.
Θα κλείσω με μία μόνο φράση της Κωνσταντίνας που μου έμεινε στο τέλος:
«Ο φόβος δεν βοηθά, ο φόβος δεν σε αφήνει να είσαι ελεύθερος, ο φόβος είναι καταστροφή»
Αν ενδιαφέρεστε για την δημιουργία μιας τέτοιας προσπάθειας, ή έχετε κάποια άλλη ιδέα εναλλακτικά, μην διστάσετε να αφήσετε μήνυμα.
Παραπομπές
—————–
Άρθρα @ Παρουσίαση Εκπομπής – Ρ.Βαγιάνη – Ανακοίνωση επικύρηξης
Οπτικό Υλικό @ Ολόκληρη η συνέντευξη – YouTube – Protagon.gr – 8 στιγμιότυπα που δεν μεταδόθηκαν
Facebook @ Σελίδα συμπαράστασης